Ego

Człowiek
Istota omylna
Nieustannie interpretująca
Czas, miejsce, zdarzenie
I  uniesienie czy omdlenie
Drugiego człowieka,
Obłędnie  Interpretując,
Dociekając własnej racji,
Po spacji
W interpretacji zamglona,
Trafiona jedynie wychodząc poza siebie,
Stając obok
Wyjątku własnego spojrzenia

I uwzględniając wyjątek każdego postrzeżenia.

Anfas,
Na licu
Od ucha do ucha błoto
W ustach kwas,
Na wskroś
Potępienie poplątane z pogardą,
Skrzywienie skrępowane zwątpieniem,
Zgniecione w sercu zrozumienie
W umyśle jego brak
Lustrzanego odbicia splunięcie i krok wspak.

W afekcie
Częsty emocjonalny bezdech,
W efekcie
Niesłyszalny śmiech i fałszywy dźwięk 

Wszystkich tych precyzyjnie złudnych fikcji, 

Pychy, 

Podświadomych cięć spowodowanych 

na jawie snem 

I chorych ambicji
Odwracających zrozumienia słoneczny dzień 

w zmierzch
A ciało prawdy w niewyraźny 

ledwo dostrzegalny cień.

Skryty na ciemnym końcu
Zwyrodniałego surrealistycznego umysłu,
Stojący nad jego zakamarka leku przepaścią,
Cierpliwy i natrętny 

Jak sęp czekający na padlinę
Diaboliczny on i całe jego zło.
Nieposkromiony błąd.

Alter ego.