Lustro

Był kiedyś taki człowiek co ponad wszystko w drugiego człowieka wierzył ... Jego wiara była bardzo silna i niezłomna .. wielu ludzi mówiło, że naiwny jest, że wiarą swoją przeciw sobie działa, że w fikcji żyje i wiarą tą swoje wnętrze kaleczy, że mierzy na oślep w kierunku dla nikogo więcej nieznanym ... wierzył w każdego kogo spotkał nawet jak na pozór zły był .. on wierzył ... spotykając ludzi na swej drodze otwarty dla nich był, szczery i wylewny ... człowiek ten w swoim życiu nic nie osiągnął, nie zdobył wielkich pieniędzy nie miał pięknego domu, szybkiego samochodu, nie miał przyjaciół, nie miał miłości ani nikogo dla kogo miałby żyć ... w większości czasu, sączącą się z niego gorycz chorych dni, pił ... w swoim umyśle w wielu miejscach był, tkwił w swojej chorej myśli, we wnętrzu innych, żył iluzją ... doświadczył ludzkiej skrajności, niezłomności, zajrzał na drugą stronę, wyraźnie dostrzegł natężenie swoich słabości a czasami nawet śnił ... był kimś, kogo na pozór znano często lubiano i podobno zdarzało się, że go szanowano ... podobno dobry był ... w wybuchach skrajnych tych dobrych emocji pędzlem siebie wyrażał, w fotografii spojrzenie skrywał, w słowie pisanym głębokim oddechem oddychał i żył bo w słowie tym i płynnym kolorze wolnym był ... nie był nikim ważnym , zazwyczaj z boku tkwił w swojej głowie, w analizie tego co widział i choć często w błędzie był ... wciąż w drugiego człowieka wierzył ... 
Był jednak ktoś w kogo ten człowiek nie wierzył, w którym posmakował goryczy, poczuł cierpki smak, w kim dostrzegał często niepohamowaną złość, słabość i mdłość odczuwał ... parę razy się na nim zawiódł, doświadczył przykrości i usłyszał wiele upodlających słów ... ktoś kogo tak naprawdę nie dostrzegał a jednocześnie nim pogardzał ... ktoś kogo najlepiej znał, z kim codziennie obcował, ktoś komu w twarz pluł i gdyby nie lustro tego kogoś nigdy by nie zobaczył tym samym zasadne by było czemu w niego nie wierzył.