Przecież

 Zdarza się, iż fakt fałszem jest a fałsz faktem, czasem wyobraźnia obłudą odbitą w lustrze a emocja fikcją, lecz nic to, wszakże i tak jestem alpinistą stojącym przed stromą ścianą wysokiej góry pytań i frustracji, akcji i reakcji myśli, zapętlonych słów tworzących chwilowe show, harmidru emocji tworzących pustynie, tworzących demony, zabierających sen, zabierających tlen i wodę kiedy wszystko w około płonie, jestem alpinistą na równinie nieobudzonych działań, bez siły zachwytu, zapachu pragnienia, bez konsekwencji czekana wbitego w muł, jestem alpinistą nurkującym w dół, w środek gór … choćby na własne życzenie, sam dla siebie, zagadką brzmiącą w głowie jak nigdy nie śpiące zaklęcie, już nie chcę być bo choćby mając bezcenne wrażenie, bezsenne spojrzenie w oczach mam, tam radości spokojnego istnienia szukając i  farmacją się objadając jestem od szczytu o krok, o włos, tak bardzo blisko, tuż obok jednak nie wierzchołka góry rzeczywistego czucia a jedynie irracjonalnego uczucia  bytu szczytu kotliny chałtury zbłąkanego słowa, wyblakłego sensu litery, seansu hałasu  wewnętrznej wojny mistrza i serca, tuż obok ciszy z braku oddechu,  lecz nic to .. w oczach zwiniętych widzę świat od drugiej strony zamkniętych oczu, od wewnętrznej strony powieki tuż naprzeciw źrenicy gdzie często spotykane nic jest wszystkim co mam, bezruchem i pustką tworzącą świat ułudy, w którym trudy każdej kolejnej próby pozyskania wolności w wiarygodnej wierze urzeczywistniania wszystkiego tego czego wciąż nie ma, jedynie zabijają sen, lecz nic to, przecież i tak nie wierzę w to co śnię.