Ptak

Chłód.

O poranku kolejnej chwili życia,

soczysta pomarańcza wschodu słońca

w oczy moje wpływa i wszelki strach z duszy wymywa ... w oddali

słychać bicie serc kościelnych dzwonów,

wszech i wszem rozlegający się uśmiech nadziei tonów

zaś tuż obok słońca

napływające szarości i beże chmur nie tego nastroju ... w otoczeniu

 spowitych parą szyb

napotkane twarze w kolorze chmur z oczami zamkniętymi

z grymasem ust

w samotności myśli przeklinają

na szyi zaciskając  sznur głupstw

z ledwością oddychają … nad głowami zaś mewy

w krzyku jak sępy w koło krążą i na człeka aniołom skarżą

by wrócił z oddali by dostrzec ponownie mógł.

Pajęcza sieć bodźców wdzierająca się w moją głowę

sieje spustoszenie pamięci snu minionego ...

… i tylko ten ptak, który skrzeczącym głosem nieustannie nawołujący samice

Paradoksalnie daje ukojenie.

‘’Usuń ze swojego słownika słowo „problem” i zastąp słowem „wyzwanie”.

Życie stanie się nagle bardziej podniecające i interesujące.

Zawsze się znajdzie odpowiednia filozofia do braku odwagi.’’

Albert Camus