Pytanie

O czym myśleć by móc to robić bez obaw,

Jak patrzeć na świat żeby nie widzieć tego wszystkiego

Co sprawia, że patrzeć nie chcesz,

Co mówić by każdy zrozumiał co chcesz powiedzieć,

Czy pytać i prosić czy po prostu brać,

Czym się zajmować żeby żyć i móc powiedzieć

Że żyje się godnie

I jak to wszystko połączyć

Tak by stanowiło nierozerwalną i logiczną całość?

Czy, nie zdobiąc głowy liściem laurowym, nie zdobiąc piersi medalem najjaśniejszym po prostu idąc, krokiem swoim żyjąc i ucząc się uczyć by wciąż dalej iść może być osiągnięciem samym w sobie na miarę zadumy, czy warto o tym śnić, w tym się doskonalić tak naturalnie, wręcz bezwładnie…?

Sukcesywnie z każdym pytaniem wciąż pojawia się przede mną świat, którego nie znam… więc cel osiągnięcia oddala się czy może pogłębia?

‘’Nic nie napawa otuchą bardziej niż niekwestionowana zdolność

człowieka do świadomych wysiłków uwznioślających jego życie.’’

Henry David Thoreau